Workbook nauczyciela. Ćwiczenia dla dzieci z dyspraksją

Z publikacji dowiesz się:

• Czym jest dyspraksja?
• Jak rozpoznać ucznia z dyspraksją?
• Co jest przyczyną zaburzenia?
• Jak pomóc uczniowi z dyspraksją wyrównać braki w koordynacji?
• Jakie znaczenie ma odpowiedni dobór metod nauczania?
• Na czym się skupić podczas nauczania dzieci z dyspraksją?
• Jakie ćwiczenia sprzyjają ogólnemu rozwojowi dziecka?
• Jak stworzyć miłą i bezpieczną atmosferę, w której dziecko będzie chciało się angażować w zajęcia, pomimo napotykanych trudności wynikających z zaburzenia?
• Jakie wskazówki powinien uwzględnić nauczyciel w swoim toku nauczania?

Nauczyciel, mając pod opieką edukacyjną wielu uczniów, nie zawsze jest w stanie opracować dla każdego indywidualny schemat nauczania, który praktycznie będzie niwelował wszystkie trudności dziecka. Opracowania takie jak to, wyręczają opiekuna edukacyjnego i oferują kompleksowy zestaw ćwiczeń, które skupiają się na problematycznych dysfunkcjach. Dzięki temu nauczyciel może skupić się na wszystkich uczniach w równym stopniu, dostosowując elastycznie otrzymane narzędzia, które w jego rękach stają się nieocenioną pomocą wychowawczo-rozwojową.

Spis treści:

Wstęp. . .5

Najczęstsze symptomy dyspraksji. . .5

Wybrane zasady pracy z dzieckiem. . .7

Jak wspierać rozwój dziecka?. . .9

Rozwiązania. . .10

Słowniczek wyrazowo-obrazkowy. . .11

Szczeniak. . .12

Żaba. . .16

Koń. . .20

Mewa. . .24

Hiena i szakal. . .28

Wąż i żmija. . .32

Domek. . .36

Wstęp

Dyspraksja jest rozwojowym zaburzeniem koordynacji, o którym mówi się też: syndrom niezdarnego dziecka, minimalna dysfunkcja mózgowa, dysfunkcja percepcyjno-motoryczna, trudności w uczeniu się motoryki, niezręczność fizyczna, specyficzne trudności w uczeniu się. Dyspraksja − to określenie nadane zaburzeniu planowania i organizacji, na które cierpią niektóre niezdarne dzieci i które dotyka aż jedną na dwanaście osób w populacji, zarówno dzieci, jak i dorosłych 1 . Zaburzenie to jest zazwyczaj ukryte. Dzieci prawidłowo rozwijają się umysłowo, wyglądają tak samo jak ich rówieśnicy, lecz mogą mieć poważne trudności w domu i szkole. Z badań wynika, że dyspraksja czterokrotnie częściej dotyka chłopców niż dziewczynki.

Przyczyny dyspraksji są złożone, gdyż jest ona:

• nieumiejętnością, niezdolnością do planowania oraz wykonywania w odpowiedniej kolejności czynności związanych z ruchem (może być zaburzony tylko jeden lub wszystkie procesy);

• zaburzeniem neurologicznym spowalniającym rozwój dziecka – dotyka około 6% populacji dzieci; z danych statystycznych wynika, że w każdej klasie może być 2−3 dzieci z dyspraksją;

• zaburzeniem integracji między centrami ośrodkowego układu nerwowego – w szczególności pomiędzy centrami dotykowymi oraz proprioceptywnymi, potrzebnymi do planowania ruchu. Najczęstsze symptomy dyspraksji Dziecko może mieć kłopoty z:

• ubieraniem się,

• podnoszeniem niewielkich przedmiotów,

• rozpoznawaniem prawej oraz lewej strony,

• rozpoznawaniem znaczenia takich pojęć, jak: w, na, za itp.,

• jazdą na rowerze, uczestnictwem w grach z użyciem piłki,

• trzymaniem ołówka,

• dopasowywaniem elementów układanki lub segregowaniem przedmiotów 3 ,

• czynnościami samoobsługowymi,

• orientacją w schemacie własnego ciała,

• orientacją w przestrzeni,

• koordynacją ruchową, wszelkiego rodzaju czynnościami ruchowymi (skakanie, schodzenie po schodach).