Przebieg zajęć
1. Powitanie
Prowadzący wita uczniów miłym słowem i gestem.
2. Ustalenie wspólnie z dziećmi norm grupowych i zasad panujących podczas zajęć –
kontrakt
Kontrakt wieszamy w widocznym miejscu w sali. W przypadku dzieci młodszych, które mają jeszcze trudności z czytaniem, możemy zastosować dodatkowo na plakacie symbole obrazkowe.
3. Przedstawienie celu zajęć oraz kolejności ćwiczeń
Wyjaśnienie dzieciom, co będzie się działo na zajęciach, co będziemy robić (bawić się, rozmawiać, poznawać się).
4. Zabawy na integrację grupy
„Czyj to głos” – zabawa dla dzieci, które już się trochę znają. Dzieci siadają w kręgu. Prowadzący
prosi dzieci o zamknięcie oczu. Kładzie rękę na ramieniu wybranego dziecka, które ma za zadanie powiedzieć kilka słów o sobie, np. co lubię jeść, ulubiony kolor, czy mam zwierzaka, rodzeństwo. Pozostałe dzieci słuchają informacji, słuchają głosu mówiącego dziecka i próbują odgadnąć, kto to jest.
„Ale wkoło jest wesoło”. W kole ustawiamy krzesła oparciami do tyłu. Krzeseł jest o jedno mniej niż dzieci uczestniczących w zabawie. Włączamy muzykę. Na dźwięk muzyki dzieci chodzą dookoła krzeseł. Nagle prowadzący wyłącza muzykę i wówczas dzieci szybko siadają na krzesłach. Odpada to dziecko, które nie znalazło dla siebie miejsca na krześle. Zabawę wygrywają dwie ostatnie osoby, które zostały w zabawie. Otrzymują drobną nagrodę w postaci np. lizaka, cukierka, naklejki itp.
5. Wprowadzenie do tematu zajęć
Prowadzący rozmawia z uczniami o tym, że uczucia, których doświadczamy na co dzień, mogą być przyjemne lub nieprzyjemne. Pokazuje ilustracje z gazet, które przedstawiają różne uczucia, tj. gniew, smutek, radość, strach. Uczniowie oglądają ilustracje, rozpoznają i nazywają poszczególne uczucia.
Określają, które z nich zalicza się do uczuć przyjemnych, a które – do nieprzyjemnych. Opcjonalnie mogą wspólnie wymyślić historię do danej ilustracji, np. dlaczego osoba na ilustracji jest smutna.
6. Gdzie są moje emocje
Prowadzący rozdaje uczniom karty pracy nr 1, 2. Informuje, że zadanie polega na zaznaczeniu na schemacie, w jakich obszarach ciała odczuwają określone emocje (smutek, radość, strach, złość) i prosi, aby każdą z emocji nanieśli na schemat postaci innym kolorem. Prowadzący tłumaczy uczniom, że może być tak, że w jakimś miejscu w ciele zaznaczą więcej emocji, a także, że nie ma tutaj dobrych czy złych odpowiedzi, ponieważ każdy z nas może odczuwać emocje zupełnie inaczej. Kiedy zadanie zostanie ukończone, możemy porównać rysunki i porozmawiać o nich.
7. Kalambury emocji
Prowadzący zaprasza jedno dziecko i na ucho szepcze mu, aby zaprezentowało mimiką, gestem, ruchem wybraną emocję. Reszta uczestników próbuje odgadnąć, jaką emocję pokazuje uczeń. Zabawę rozpoczyna prowadzący. Każdy kolejny uczestnik jest wybierany przez wcześniejszego. Należy dopilnować, aby każde dziecko wzięło udział w zabawie.
8. Kufer z emocjami
Prowadzący rozdaje dzieciom karty pracy nr 3. Mówi dzieciom, że ten kufer przedstawia wszystko to, co czujemy. Znajdują się w nim zarówno uczucia przyjemne, jak i nieprzyjemne. Niektórzy z nas odczuwają np. bardzo dużo radości, inni często się martwią lub złoszczą. Zadanie, jakie was teraz czeka, to podzielenie miejsca w kufrze w taki sposób, aby zmieścić wszystkie wasze emocje i żeby ich rozmiary na obrazku były jak najbardziej zbliżone czy podobne do tego, co zazwyczaj czujecie. Jeżeli ktoś często czuje się radosny, to może narysować taką radość, która zajmuje prawie cały kufer i bardzo mały smutek lub strach. Ktoś, kto się często złości lub boi, może narysować jako największe te właśnie emocje.
Jeżeli ktoś z was odczuwa wszystkie te emocje tak samo często, to narysuje je w jednakowych wielkościach. Uczniowie zaznaczają obszary, które odpowiadają danym emocjom, różnymi kolorami. Mogą je także podpisać, jeśli potrafią, lub narysować. Mogą to być następujące emocje (radość, smutek, strach, wstyd, złość…).