Koordynacja ruchowa i wzrokowo-ruchowa pełni niezwykle ważną funkcję w codziennym życiu ludzi. Od narodzin zdobywamy umiejętności do wykonywania codziennych czynności, takich jak chodzenie, bieganie, ubieranie się czy rysowanie. Prawidłowe współdziałanie funkcji wzrokowych i ruchowych zapewnia jednostce zdolność wykonywania ogromnej ilości działań w życiu społecznym.
W przypadku dziecka z zaburzeniami koordynacji ruchowej i wzrokowo-ruchowej problemy dotyczą przede wszystkim środowiska domowego i szkolnego. Niezgrabność ruchowa, zaburzona równowaga i symetria postawy ciała, brak precyzyjnych ruchów, trudności z motoryką małą: rysowaniem, pisaniem, manipulowaniem mogą przyczynić się do powstania zaburzeń emocjonalnych. Problemy w kontaktach rówieśniczych wpływają na: zaniżoną samoocenę, postrzeganie siebie w gorszym świetle, brak akceptacji. Wycofanie i niechęć do podejmowania aktywności, brak zapału, apatia to efekt spowodowany zaburzeniami, z którymi młody człowiek nie potrafi sobie sam poradzić.
Obowiązkiem każdego dobrego nauczyciela, specjalisty i terapeuty jest podjęcie działań usprawniających zaburzone funkcje. Celem działań jest osiągnięcie prawidłowego poziomu spostrzegania wzrokowego i dobrego rozwoju ruchowego oraz aby współpraca obu tych narządów była jak najbardziej spójna. Oko – ręka, ręka – ręka, ręka – noga, noga – oko – zharmonizowanie funkcji wzrokowych, ruchowych, a także dotykowych spowoduje poprawę w wykonywaniu precyzyjnych ruchów pod kontrolą wzroku. Proces terapeutyczny będzie wymagał od dziecka, rodziców i pedagogów wspierających pełnego zaangażowania i współpracy. Konieczne jest zapewnienie odpowiednich warunków do zajęć, pogodnej i przyjaznej atmosfery oraz nawiązanie więzi zaufania i wzajemnego zrozumienia. Należy chwalić wysiłki dziecka, wymagania dostosować do jego możliwości oraz stosować metodę stopniowania trudności wykonywanych działań.
