Wzrok, słuch, węch, smak, dotyk - to dzięki tym zmysłom jesteśmy w stanie poznawać świat, doświadczać w pełni tego, co nas otacza. Świat przepełniony jest mnóstwem napływających z każdej strony bodźców. Podziwiamy rozmaite widoki, obserwujemy to, co nas otacza, słyszymy przeróżne dźwięki, smakujemy potrawy, czujemy różne zapachy. Wszystkie te czynności wymagają zaangażowania ze strony układu sensorycznego. Jeśli wszystkie bodźce dobiegające z zewnątrz są odbierane i przetwarzane w sposób prawidłowy - proces integracji sensorycznej przebiega bez zakłóceń, wtedy to, co nas otacza, wydaje się przyjazne i akceptowalne. Potrafimy wtedy odpowiednio ocenić sytuacje, w których się znajdujemy, a co najważniejsze - adekwatnie do nich reagować. Sytuacja zmienia się w momencie, gdy mózg ma problem z odbiorem i przetwarzaniem bodźców z zewnątrz - wtedy mamy do czynienia z zaburzeniami integracji sensorycznej. Takie deficyty mają znaczny wpływ na funkcjonowanie człowieka w życiu codziennym. Bodźce dopływające z zewnątrz, które dla ogółu wydają się normalne, akceptowalne, w przypadku osób z zaburzeniami integracji sensorycznej — kolokwialnie rzecz ujmując - bolą. Osoby z tego typu zaburzeniami mogą być nadwrażliwe na dźwięki, na dotyk czy zapach. Doświadczanie przez zmysły może wprawić ich w uczucie dyskomfortu przeradzające się w późniejszym stadium we frustrację. Integracja sensoryczna to proces, dzięki któremu mózg otrzymujący informacje z systemów zmysłowych potrafi je odpowiednio rozpoznać, segregować, zinterpretować oraz połączyć z wcześniej przeżytymi doświadczeniami. Prócz dobrze znanych wszystkim zmysłów (dotyku, smaku, węchu, wzroku i słuchu), występują także układy przedsionkowy i proprioceptywny, które odgrywają niezwykle ważną rolę w procesie integracji sensorycznej.
Układ przedsionkowy odpowiedzialny jest za odczuwanie ruchu oraz położenie ciała. Zmysł ten pozwala nam utrzymywać równowagę, rozpoznawać położenie swojego ciała, umożliwia koordynację ruchów oraz ich dalsze planowanie. Deficyty wrażliwości w układzie przedsionkowym mogą skutkować brakiem kontroli i nieumiejętnością rozpoznawania własnych ruchów. Zaburzenie to może prowadzić do dążenia dziecka do ciągłego wykonywania danych ruchów, np. bujania się czy obracania. Z kolei nadwrażliwość zmysłu przedsionkowego może powodować obawy przed zmianą pozycji; dziecko nie jest w stanie prawidłowo ocenić wykonywanych przez siebie ruchów, dlatego rezygnuje z próby ich podjęcia, np. wchodzenia bądź schodzenia ze schodów, pochylania się itp. Z kolei system układu proprioceptywnego umożliwia głębokie czucie poprzez mięśnie, ścięgna i stawy. Jego rola w pewnej części pokrywa się z funkcjonowaniem układu dotykowego i przedsionkowego. Układ proprioceptywny odpowiada za kontrolę nad położeniem i ruchem własnego ciała, koordynacją i płynnością ruchów, napięciem mięśni i doborem odpowiedniej siły do wykonywania różnych czynności. Zaburzeniem w funkcjonowaniu tego układu jest podwrażliwość, która często może być opisywana u dzieci jako niezdarność.
