Ćwiczeniobook. Ćwiczenia dla dzieci z symptomami dysortografii

Z publikacji dowiesz się:

• Czym jest dysortografia?
• Jakie problemy przejawia uczeń z dysortografią?
• Jakie są przyczyny dysortografii?
• Jak motywować uczniów z dysortografią?
• Jak wesprzeć rozwój dzieci z dysortografii?
• Jak dostosować materiał do ucznia mającego problemy dysortograficzne?
• Jak korzystać z dostępnych kart pracy, by niwelować trudności dyslektyczne?
• Jak pobudzić motywację i koncentrację ucznia cierpiącego na dysortografię?
• Jak ułatwić uczniowi z dysortografią wykorzystać zdobytą wiedzę w praktyce?
• Jak wpierać proces zapamiętywania informacji ucznia cierpiącego na dysortografię?
• Jakie metody edukacyjne należy zastosować, by uczeń z dysortografią z chęcią podejmował wyzwania edukacyjne?

Dysortografia nie jest zjawiskiem pojedynczym, rzadkim czy mało spotykanym. Niemal w każdej klasie nauczyciel może napotkać ucznia z dysleksją i nasiloną którąś jej formą. Właśnie z tego powodu powinien podnosić swoje umiejętności dydaktyczne i posiadać narzędzia, które dostosowane będą do potrzeb ucznia. Dzięki temu cała klasa w równym tempie będzie mogła robić postępy, a dyslektyczny uczeń nie niechęci się do pracy na samym początku swojej drogi edukacyjnej.

Spis treści

Wstęp....................................................................................................................... 4

Rozwiązania............................................................................................................ 8

Kiedy „ó”? .............................................................................................................. 9

Kiedy „u”? .............................................................................................................. 12

Kolorowe „ż”? ........................................................................................................ 15

Teraz „rz” ................................................................................................................ 18

Kłopotliwe samo „h” ............................................................................................. 21

Teraz „ch” .............................................................................................................. 24

Kiedy „i”, a kiedy „j”? ........................................................................................... 27

Wielką literą piszemy ............................................................................................. 30

Małą literą .............................................................................................................. 33

Dysortografia oznacza specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni. Termin ten pochodzi od przedrostka „dys” oraz wyrazów (j. grecki): orthos – prawidłowy i grapho − piszę, rysuję. Dysortografia − to specyficzne trudności w komunikowaniu się za pomocą pisma, przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów: typowo ortograficznych, wynikających z nieprzestrzegania znanych uczniowi zasad pisowni, oraz błędów specyficznych, takich jak: mylenie liter (zastępowanie), opuszczanie, dodawanie i przestawianie liter i sylab, pisanie zwierciadlanie liter i cyfr. Dysortografia należy do specyficznych trudności w pisaniu i czytaniu, może występować razem z wadami mowy, dysgrafią i dysleksją, ale równie dobrze − niezależnie od nich.

Przyczyny dysortografii są złożone. Do najczęściej występujących można zaliczyć m.in.:

• mikrouszkodzenia struktur mózgowych w życiu płodowym,

• powikłania okołoporodowe,

• wrodzone zniekształcenia struktur mózgowych,

• opóźniony rozwój ośrodkowego układu nerwowego,

• nabyte uszkodzenia struktur korowych. Ellis (1984) wyróżnia cztery rodzaje trudności w pisaniu:

• dysortografię powierzchniową,

• dysortografię fonologiczną,

• dysortografię głęboką,

• dysortografię peryferyczną.

Dysortografię jako zaburzenie w pisaniu rozpoznajemy wówczas, gdy występuje od początku nauki szkolnej u dziecka o prawidłowym rozwoju umysłowym, którego pismo wykazuje różnego rodzaju odstępstwa od prawidłowego zapisu wyrazów, w tym błędy ortograficzne, pomimo znajomości podstawowych zasad pisowni i odpowiedniej motywacji do poprawnego pisania.

Wraz z wiekiem ucznia, poziomem klasy i wymaganiami edukacyjnymi zmienia się charakter błędów w pisaniu. Dzieci z nasilonymi objawami zaburzeń percepcyjno-motorycznych w młodszym wieku szkolnym − oprócz mylenia i opuszczania pojedynczych liter − zniekształcają zapis wyrazów w takim stopniu, że tracą one sens, gdyż tworzą trudne do odczytania zestawienia liter.