Wspieranie rozwoju emocjonalnego ucznia

Z publikacji dowiesz się:

• W jaki sposób najkorzystniej możesz wspierać rozwój emocjonalny swoich uczniów w danej sytuacji?
• Jakie działania podejmowane są w ramach fińskiego programu KIVA i co możesz zrobić, by te działania przenieść na grunt polskiej szkoły?
• Na czym polega wybiórczość pokarmowa?
• W jaki sposób możemy włączać nowe osoby do klasy?
• Czego NIE POWINNIŚMY robić, aby pomóc uczniom w adaptacji na początku roku szkolnego?
• W jaki sposób możemy „ucywilizować” skłonność dzieci do rywalizacji?
• Na czym polega praca zgodnie z metodą Wspólnej Sprawy?

Publikacja jest treściwym opracowaniem problematyki rozwoju emocjonalnego i jego wspierania.Znajdziesz w nim także piramidę rozwoju ośrodkowego układu nerwowego, przykładowe ćwiczenia pobudzające układ nerwowy, rodzaje ćwiczeń wykorzystywanych podczas terapii ręki, komponenty zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży oraz scenariusz lekcji „Cała prawda o zazdrości”. Prezentujemy również zastosowanie technik takich jak integracja sensoryczna. Ćwiczenia do wykonania zarówno z uczniem jak i swoim dzieckiem, sprawią, że rzetelnie podejdziesz do rozwoju emocjonalnego dziecka.

Na końcu każdego rozdziału znajduje się bibliografia, dzięki której łatwiej rozwiniemy swoją wiedzę w kwestii interesującego nas zagadnienia oraz znajdziemy ważne badania i publikacje naukowe.

Spis treści

1. Wpływ muzykowania na rozwój poznawczy…5

2. Wykorzystanie si w pracy dydaktycznej - praktyczne wskazówki dla nauczycieli…9

3. Terapia ręki…14

4. Zdrowie psychiczne a rozwój tik…20

5. KiVa - fińska odpowiedź na szkolną przemoc…25

6. Wybiórczość pokarmowa u dzieci…28

7. Zazdrość i rywalizacja…35

8. Jak pomóc uczniom w adaptacji…38

Praca w szkole jest niezwykle trudna i wymagająca. Nauczyciel ma już nie tylko uczyć, lecz także diagnozować potrzeby dzieci i podejmować działania zmierzające do ich zaspokojenia. Biorąc pod uwagę, że klasa szkolna to zbiór indywidualności, trudno jest znaleźć takie rozwiązania, które będą odpowiednie dla wszystkich. Należy więc jak najrzetelniej ocenić aktualną sytuację i dobrać takie metody i techniki dydaktyczno-wychowawcze, aby dzieci czuły się dobrze i bezpiecznie, a nauczyciele czerpali jak najwięcej radości i satysfakcji z pracy, którą wykonują.

Jedną z metod, którą można zastosować i wykorzystać w pracy z dziećmi, jest integracja sensoryczna. Jej założenie wiąże się ściśle z tym, w jaki sposób jest definiowana. Według Z. Przyrowskiego jest to pewien proces, w trakcie którego dane odbierane przez zmysły są analizowane przez mózg. Celem tego staje się wyprodukowanie takiej odpowiedzi adaptacyjnej naszego organizmu, aby była ona adekwatna do sytuacji i wymagań otoczenia. Warto sobie uświadomić, że integracja sensoryczna przebiega na kilku poziomach, a wiedza ta pozwoli na szersze spojrzenie na dzieci, z którymi pracujemy (rys. 1): 

— odbywa się ona w obrębie wszystkich zmysłów, do których można zaliczyć wzrok, słuch, smak, węch, dotyk, propriocepcję i przedsionek, oraz przyczynią się do kształtowania reakcji równoważnych; 

— dzięki niej rozwijają się takie umiejętności jak: motoryka mała, motoryka duża, kinestezja, zręczność, planowanie ruchu czy percepcja wzrokowa, słuchowa oraz pewna i stabilna postawa ciała; 

— wpływa na kształtowanie się precyzyjnych ruchów ręki oraz mechanizmów budujących koordynację wzrokowo-ruchową, umiejętność rozpoznawania stron ciała czy budowania właściwego schematu ciała.